کتاب زبان پهلوی، ادبیات و دستور آن اثر ژاله آموزگار

«زبان‌های ایرانی» به گروهی از زبان‌ها و لهجه‌ها اطلاق می‌شود که از نظر ویژگی‌های زبانی وجوه مشترک دارند. در این نامگذاری معیارهای زبان‌شناختی مورد نظر است و نه مرزهای جغرافیایی یا سیاسی کنونی ایران. زبان‌های ایرانی شاخه‌ای از گروه زبان‌های «هند و ایرانی» هستند که خود شاخه عمده‌ای از زبان‌های «هند و اروپایی» است. گروه زبان‌های هند و ایرانی به دو شاخه «هندی» و «ایرانی» تقسیم می‌شود. از لحاظ تحول تاریخی می‌توان برای زبان‌های ایرانی سه دوره قائل شد: 1. دوره باستان 2. دوره میانه 3. دوره جدید زبان‌های دوره میانه را بنابر موازین زبانی و جغرافیایی به دو گروه زبان‌های شرقی و زبان‌های غربی تقسیم می‌کنند. زبان‌های غربی به دو شاخه شمالی و جنوبی تقسیم می‌شوند. شاخه غربی شمالی در قلمرو پارت‌ها یا اشکانیان متداول بوده است و آن را پهلوی اشکانی یا پارتی می‌نامند. شاخه غربی جنوبی اساسا زبان متداول در فارس در دوره ساسانیان بوده که در نواحی دیگر گسترش یافته است. دانشمندان جدید این زبان را در مقایسه با فارسی باستان و فارسی جدید، فارسی میانه می‌نامند ولی بنابر سنت نام آن پهلوی است.