کتاب حاضر پژوهشی درباره ی تفکر هیدگر و دلالت های آموزشی و تربیتی آن در عرصه های انضمامی و تا حدودی ناظر به تحقق و اجراست. در این اثر سیر تفکر هیدگر نگاه انتقادی او به تعلیم و تربیت رایج و سلطه ی نگاه بر آمده از تکنیک به خوبی طرح و واکاوی شده است.
استفان هاج ضمن بیان مختصات تفکر هیدگر بر وفق طرز تلقی رایج از اندیشه ی متقدم و متأخر وی، کوشش می کند مهم ترین تضمنات آموزشی و تربیتی آن را پیش چشم آورد. نویسنده به وضوح نشان داده است که چگونه تمثل تاریخ هستی در اندیشه ی «خودبنیاد و ظهور» گشتل صورت هایی از تعلیم و تربیت را رقم زده که در آن انسان ها را به منزله ی برابر ایستاهایی از نوع «منبع» تلقی می کنند که باید همچون منابع انرژی به سود مصالحی ناصواب استخراج گردند نقدِ هیدگر به این طرز تلقی کتاب را متوجه بازجست های تربیتی او بر وفق نگاه پدیدارشناسی وجودی می کند و بر این مبنا خصایص این رویکرد هستی شناختی و رهایی بخش و برنامه های درسی برآمده از آن بیان می گردد.